عایقهای رطوبتی نانو بیشتر برای سطوحی که نیاز به نفوذپذیری عمقی دارند و یا به دنبال یک پوشش شفاف و انعطافپذیر هستند، مناسب است در حالیکه عایقهای پلیمری برای سطوحی که نیاز به یک لایه محافظ فیزیکی قوی و با ماندگاری بالا دارند، کاربرد دارند.
عایق رطوبتی نانو از نانوذرات ساخته میشوند که اندازهای در حدود 1 تا 100 نانومتر دارند. این نانوذرات میتوانند از مواد مختلفی مانند سیلیکا، تیتانیوم دیاکسید، نانوذرات فلزی و سایر مواد معدنی تشکیل شوند. این ذرات به دلیل اندازه بسیار کوچک خود، میتوانند به عمق منافذ و ترکهای ریز سطح نفوذ کنند و مانعی بسیار مؤثر در برابر نفوذ آب و رطوبت ایجاد کنند.
اندازه نانوذرات به آنها اجازه میدهد که به راحتی وارد ریزترین منافذ سطح شوند و سطح را به طور کامل پوشش دهند.
نانوذرات ممکن است خاصیت آبگریزی (Hydrophobic) یا آبدوستی (Hydrophilic) داشته باشند، که میتواند به کاهش یا افزایش نفوذپذیری آب کمک کند.
نانوذرات اغلب از طریق پیوندهای شیمیایی با سطح ترکیب میشوند، که باعث پایداری و ماندگاری طولانیتر پوشش میشود.
عایق رطوبتی پلیمری بر پایه پلیمرهای سنتزی مانند پلییورتان، اپوکسی، اکریلیک، و PVC ساخته میشوند. این پلیمرها از زنجیرههای طولانی مولکولی تشکیل شدهاند که به صورت لایهای ضخیم و پیوسته روی سطح اعمال میشوند.
پلیمرها از واحدهای تکراری (مونومرها) ساخته شدهاند که از طریق واکنشهای پلیمریزاسیون به یکدیگر متصل شدهاند.
این نوع عایق رطوبتی مقاومت مکانیکی بالا و انعطافپذیری مناسبی دارند، که باعث میشود در برابر تنشهای فیزیکی و مکانیکی مقاومت کنند.
ماندگاری و دوام: پلیمرها معمولاً مقاومت خوبی در برابر عوامل محیطی مانند تابش UV، اسیدها، و قلیاها دارند.